เพราะฉันติดเกมส์รถวิบาก

                ตอนเด็กๆฉันไม่รู้ว่าใครเป็นยังไงกันบ้าง แต่ฉันเชื่อว่าหลายๆอาจเคยถูกพ่อแม่ตีเหมือนฉันก็ได้  ฉันจำได้สนิทตอนนั้นฉันเรียนชั้น ป.5 ฉัน ติดเกมส์ งอมแงม  เวลาที่ไปโรงเรียนฉันก็ไม่อยากไป ฉันอยากเล่นเกมส์อยู่ที่บ้าน  เวลาที่ฉันอยู่โรงเรียนฉันก็อยากกลับบ้าน  เวลาเรียนฉันก็เหม่อลอยอยากกลับบ้าน   อยากกลับมาเล่นเกมส์  เกมส์ที่ฉันเล่นในตอนนั้นเป็น เกมส์รถวิบาก  ฉันชอบมาก  เวลาที่ฉันได้เล่นเกมส์ฉันไม่อยากกินข้าว ไม่อยากอาบน้ำ และฉันก็ไม่ชอบให้ใครรบกวน  ฉันทำตัวก้าวร้าวทุกครั้งที่พ่อหรือแม่มาเรียกฉันไปกินข้าว ฉันกระทืบเท้าแรงๆจนถูกแม่ตีทุกครั้ง  เพราะฉันติดเกมส์มาก  แต่การที่แม่ตีฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลย  ฉันยังคงดื้อรั้นเหมือนเดิม ญาติๆฉันก็ไม่มีใครรักฉัน  เพราะมองว่าฉันเป็นเด็กก้าวร้าว  เด็กมีปัญหา  ญาติๆฉันต่อว่าแม่ฉันว่าตามใจฉัน  แต่ตอนนั้นฉันยังเด็กฉันไม่คิดอะไรเลย  พอโตมาอีกหน่อย  เพื่อนๆจะเข้าเรียน ม .1  แถวบ้านฉันซึ่งอยู่ชนบท ลูกบ้านไหนได้เรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ก็จะภูมิใจมาก  ฉันไปสอบเหมือนเพื่อน  แม้แต่ในห้องสอบฉันก็ยังคงคิดถึงเกมส์รถวิบาก ฉันไม่มีสมาธิสอบ ผลที่ตามมาคือฉันไม่ได้เข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด  ฉันเสียใจมาก แต่ก็ไม่ทำให้ฉันเลิกติดเกมส์ฉันยังคงเป็นเด็กติดเกมส์  แต่ฉันก็เรียนที่โรงเรียนประจำอำเภอ  แน่นอน พอเข้าม 1 แล้ว  การบ้านก็เริ่มเยอะ  และอีกทั้งติดเกมส์  สอบทีไรฉันก็ตกบ้างผ่านบ้าง  ฉันเรียนๆแบบถูๆไถๆมาตลอด  จนกระทั่งจบ ม. 3  ที่บ้านฉัน พ่อกับแม่ ดุฉันทุกครั้งที่ฉันเข้าห้อง  เพราะเขารู้ว่า ฉันต้องปิดห้องนอนเล่นเกมแน่ๆ  แต่ฉันเป็นเด็กดื้อฉันโกหก พ่อกับแม่ว่า ฉันทำการบ้าน  แต่ฉันไม่ได้ทำ  ผลสอบออกมา ฉันสอบได้ที่สุดท้ายของห้อง  เพื่อนๆล้อฉันว่า ฉันโง่  ทำให้ฉันอาย  และฉันก็ไม่อยากไปโรงเรียน  ตอนนี้ฉันเลิกเล่นเกมส์แล้วฉันกำลังหาที่เรียนต่อ  วันนี้ฉันรู้แล้วผลของการไม่ต้องใจเรียนตั้งแต่ต้นเป็นยังไง  

             ฉันอยากเตือนน้องๆว่า ตั้งใจเรียนเถอะ เพราะเวลาที่จะสอบเข้ามหาลัย มันเป็นการเป็นจุดชี้อนาคตของเราเลยก็ว่าได้  สำหรับน้องๆที่ติดเกม  พี่อยากแนะนำว่า  น้องจะต้องรู้จักแบ่งเวลาให้ดี  ขยันทำการบ้าน ขยันส่งงาน ตั้งใจเรียน จบม. 6  มาจะได้มีโอกาสเข้าเรียนที่ดีๆ ที่ๆอยากเรียน